Reyalidad Tungkol sa Pagpapatiwakal
Alam kong lahat tayo ay alam na ag salitang suicide, pagpapatiwakal o pagpatay sa sarili. Laganap na sa ating lipunan, bansa, at sa buong mundo ang mga pangyayaring ito. Masakit mang isipin pero kahit saang sulok ka man ng ating lipunan magpunta ay hinding hindi natin maitatago at matatakasan ang reyalidad na ang pagpapatiwakal ay isa sa mga pangunahing dahilan ng pagkaubos ng bilang ng tao. Naririnig natin sa mga balita sa T.V., radyo at iba pa na kahit sampung taong gulang ay kinitil n’ya ang sariling buhay. Maraming nagpakamatay sa pamamagitan ng pag-inom ng lason, sleeping pills na sobrang dami at asido; hininhiwa ang kamay, liig, at kahit ano mang parte ng kanilang katawan; pagtalon sa mga matataas na building; pagbaril sa sarili at iba pang paraan ng pagkitil ng sariling buhay.
Araw-araw habang naglalakad ka ay marami kang nakasasalubong na mga taong nakangiti, nakaririnig ka ng sobang lakas na halakhak, mga taong wala kang makikitang problema dahil sa sobrang bait at hinhin. Pero maniwala ka man o sa hindi, hindi lahat ng nakikita mo ay totoo. Kadalasan ngayon, kung sino pa iyong masaya at nakangiti ay sila iyong may sobrang laking problema, sobrang laking takot at sobrang bigat ng pinapasan na sakit. Pero wala kang maririnig sa kailang reklamo, daing at kahit na iyak. Ang mga taong ito, sila iyong mga taong mas malapit sa suicide. Balang araw mabibigla ka nalang na nabalitaan mong wala na sila, tinapos na nila ang buhay nila.
Alam mo kung ano iyong problema sa tao? Iyong may pakialam lang sila kung tapos na, maawa lang sila kung wala na, huli na ang lahat. Iyan iyong sobrang pagkamamali natin, iyong wala tayong pakialam, pinapabayaan lang natin ang buhay ng mga taong nasa paligid natin, hindi tayo nakikinig sa mga daing nila, at sobrang bilis lang nating maniwala sa mga ipinapakita ng mga tao sa atin. At saka lang natin mababatid na suicidal na siya kapag may nakikita na tayong sugat, kapag nasa hospital na ito. Pero bigla ka nalang maawa kapag may nangyari na, kapag tinapos na nila iyong buhay nila.
Alam mo kung ano iyong problema sa tao? Iyong may pakialam lang sila kung tapos na, maawa lang sila kung wala na, huli na ang lahat. Iyan iyong sobrang pagkamamali natin, iyong wala tayong pakialam, pinapabayaan lang natin ang buhay ng mga taong nasa paligid natin, hindi tayo nakikinig sa mga daing nila, at sobrang bilis lang nating maniwala sa mga ipinapakita ng mga tao sa atin. At saka lang natin mababatid na suicidal na siya kapag may nakikita na tayong sugat, kapag nasa hospital na ito. Pero bigla ka nalang maawa kapag may nangyari na, kapag tinapos na nila iyong buhay nila.
Madalas sa atin ay sinasabing “desisyon n’ya ‘yan,” “kasalanan n’ya kung bakit siya namatay kasi pinili n’ya,” “kasalan ang magpakamatay kaso ginusto ‘nya,” at “ang dali ‘nya kasing sumuko sa buhay kaya ganyan.” Hindi ba ninyo naisip kung ilang ulit na siyang lumaban, kung gaano karaming beses na siyang tumayo kahit ilang ulit na siyang bigo at nadapa bago siya sumuko? Siguro sinasabi niyo iyan kasi hindi niyo pa naranasan ang magpakamatay, hindi niyo pa naranasan kung gaano kahirap ang buhay ng mga taong nagpapakamatay. Oo, death is a choice at madalas death is the only choice. Siguro iyong mga nagpapakamaty ay wala na silang nakitang dahilan para mabuhay, siguro sawang sawa na sila sa sakit, pagod na pagod na sila sa problema at siguro noong buhay pa sila ay walng nagpararamdam sa kanilang buhay pa sila. Ang mga taong ito, nagpapakamatay sila hindi para tapusin ang buhay nila, kung hindi ay para tapusin ang sakit at paghihirap na nararamdaman nila. Kaya kung maaari ay huwag tayong basta-basta nalang maghusga, tumulong tayo sa kapwa natin. Kung may problema ka, sabihin mo, ipalabas mo, dahil baka balng araw ay sumabog ka dahil hindi muna kinaya. Huwag natin itong isawalang bahala, hindi ito isang biro. Huwag nating hayaang mas dumami pa ang bilang ng mga taong nagpapakamatay.
